غلامرضا رفیعی- هربار که صحبت از مسوولیت
حکومت در تمام شوون اجتماعی و زندگی جمعی مردم می‌شود عده‌ای (که ان شاالله منفعتی
در خفه کردن هر صدای غیرخودی ندارند و تنها از سر منطق سخن می‌گویند) برمی‌آشوبند
که دیگر سیل و زلزله و بیماری چه ربطی به حکومت دارد؟
در مقابل باید گفت اولا در این
مملکت این حکومت است که سر در تمام زیر و بم زندگی مردم کرده است و از سایز لباس و
کشیدن قلیان تا هرگونه نظر متفاوت را رصد و تنبیه می‌کند. ثانیا اگرچه حکومت علت
مبدی تمام بلایا نیست ولی با نحوه مدیریت‌ش تقریبا هر بلیه‌ای را به یک فاجعه بدل
می‌کند.
در این بلای کرونا به عنوان
مثال از یک سو منفعت مالی در حفظ و بلکه افزایش پروازها به چین و شاید اندکی خیال
واهی سیاسی که شاید چین جلوی ورود مجدد ما به لیست سیاه اف ای تی اف (FATF) را بگیرد و شاید راهپیمایی و انتخابات نمایش
ظاهرپسندی شود، و از سوی دیگر جهل و ناکارآمدی توامان در انکار خطر و پشت گوش
انداختن تمام توصیه‌های کارشناسان و قرنطینه را ضدامنیت پنداشتن و متوهمانه صحبت
از ویروس و تعطیلی ناگزیر را کار دشمن خواندن و هزار بی‌خردی دیگر را شاهدیم.
حال به این ملغمه بیفزایید بی‌کفایتی
در مدیریت بحران و دروغ‌های پیاپی و تبعیض در رسیدگی و درمان و چند هفته تکذیب و
عادی جلوه دادن مساله تا منافع مالی و سیاسی‌مان حفظ شود و ویروس از مجرای بی‌کفایت‌مان
به اندازه کافی وارد و پخش شود و از دست دربرود. اگر در یک روستا ایدز شایع شود
تمام روستاییان ناگهان معتاد قلمداد می‌شوند و به هر اعتراض‌شان با گلوله و باتوم
جواب داده می‌شود چرا که امنیتمان چنان پوشالی است که خبر تزریق آلوده چهار ستون
نظام را به لرزه در می‌آورد. با کرونا اما ظاهرا نمی‌توان با اسلحه و نیروی ضدشورش
و موشک ضدهواپیما جنگید. اگر به اندازه هندوستان درایت داشتیم کارمان به اینجا نمی‌کشید
که بعد از مبدا ویروس بیشترین تلفات را داشته باشیم. درایت پیشکش؛ ما تنها به عدم
خیانت و اندکی کفایت و یک جو صداقت قانعیم تا زمانی که بمیریم و از این جهنمی که
حکومت بهشتی در این مملکت ایجاد کرده رها شویم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر