اعتصاب غذای 12 همراه دربند زندان اوین و 6 همراه دیگر در زندان رجایی‌شهر به پایان رسید و همراه با آن موج خبری واکنش به اعتصاب‌غذای زندانیان سیاسی نیز فروکش کرد. گویا دیگر چندان اهمیت ندارد که هنوز سه زندانی سیاسی دیگر، تنها در اعتراض به شرایط دشواری که در بند زندانیان غیرسیاسی دارند در اعتصاب به سر می‌برند. (اینجا) سه زندانی سیاسی کرد تنها می‌خواهند به حقوق اولیه و بدیهی هر زندانی سیاسی دست پیدا کنند و در راه این خواسته حداقلی خود جانشان را به خطر انداخته‌اند. باید اعتراف کنیم که واکنش فعالان جنبش سبز به این خبر (اگر اساسا واکنشی وجود داشته است) هیچ تناسبی با واکنش به اعتصاب 18 همراه پیشین نداشته است.
کجا رفتند سیل انبوه پیام‌های همدلی؟ کجا رفتند کمپین‌های حمایت از زندانیان اعتصاب کننده؟ چه شد آن همه پیام «صدای شما را شنیدیم؛ اعتصاب خود را بشکنید»؟ کدام تفاوت میان زندانیان سیاسی کرد با 18 همراه پیشین ما را متقاعد ساخته که اعتصاب غذای این‌گروه از اهمیت کمتری برخوردار است؟ آیا باید بپذیریم که هنوز به قدرت نرسیده و در اوج مبارزات خود در توجه به جان انسان‌ها اینچنین آشکارا تمایز قایل می‌شویم؟
بله !باید حساس و هوشیار بود.سایتهای کلمه،راه سبز کلا اعتصاب زندانیهای کرد را فراموش کرده اند.و با این کارشون فقط به اعتبارشان لطمه میزنند.البته دیگه تشت انحصارگرائی به زمین افتاده. خداشون هم از اسمون بیاد نمیتونه با به به و جه جه زور به ملت بگه. با باتوم چرا!
پاسخحذف