داغ را هیچ دامی به پوست خودش نمی چسباند. اصلا هر دامی از داغ خوردن و نشان دار شدن فراری است. اما وقتی که خورد آن را حفظ می کند. برای همیشه با خودش نگاه می دارد. اصلا یکجورهایی به آن عادت می کند و اگر روزی کسی بخواهد هم اجازه نمی دهد که داغش را پاک کنند. راستش من نمی دانم داغ شدن سخت تر و دردناک تر است یا پاک کردنش؟ اما می دانم که «12 خرداد» داغ من است. مبارک باشد.
باید از یک جایی شروع کرد. منتظر ماندن برای فردایی بهتر، یعنی بی‌عملی و حسرت ابدی. من مدت‌هاست به این فکر می‌کنم که «هدف» چیزی جز خود «مسیر» یا «وسیله» نیست. هر آنچه آرزوی‌اش را داریم باید همین امروز تجربه کنیم. من شیفته ادبیات و هنر هستم، پس این موضوع اصلی این وبلاگ خواهد بود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر